Then love until we bleed (Dean)

Onderwerp: Then love until we bleed (Dean) ma aug 26, 2013 4:59 am

_{Ook al had ze niet echt iets te maken met het leidinggevende en administratieve gedeelte van Certamente, was het behoorlijk veel gestress. Niet zozeer om alle omstandigheden, maar meer over dat alles ging lukken en dergelijke. De paarden moesten goed aankomen, de leidinggevenden (dit waren er waarschijnlijk best veel) van de wedstrijd moesten er rekening mee houden dat Jade eraan kwam en dus rekening houden met plaatsen en noem maar op. Ja, niks waar Kenley zich echt zorgen om moest maken. Toch - aangezien ze het goed met Jade kon vinden en ze nu al een hele poos bij Certamente aangesloten was - maakte ze zich een héél klein beetje zorgen. Wel goede zorgen though. Ze had er voornamelijk veel zin in. En ondanks dat de meesten er een hekel aan hadden, vond ze het geweldig dat de twee maneges samen gingen en eigenlijk wel moesten werken. Het waren haast twee aardsvijanden. De maneges tussen elkaar en Jade en Dean. Serieus, ze had nog nooit mensen gezien die elkaar zo erg haatten als deze twee. Naja, zij zag er nu het positieve van in: ze vond dat er een grote kans in zat dat de twee eindelijk een beetje het goede van elkaar in gingen zien. Daar hoopte ze in elk geval op. Het bleek maar weer dat op welke leeftijd dan ook je een hekel aan iemand kon hebben.
Kenley stapte haar auto in en trok de deur vervolgens met een klap dicht. Ze zette haar zonnebril op tegen de felle zon die scheen vandaag. Ze was niet met Jade en de rest meegereisd; zij zouden met een vrachtwagen of iets gaan om ook de paarden mee te krijgen en zo. Als het goed is waren zij er bijna. Zelf zou ze er dus net ietsjes later zijn, maar zo gaf ze ze in elk geval de kans om even hun dingen te regelen. Persoonlijk zou ze er ook geen zin in hebben gehad meteen iedereen om je heen te hebben als je eerst nog de belangrijkste dingetjes moest regelen, zelfs al was je vriendinnen. Ze wist dat deze wedstrijd voor Jade nou eenmaal iets belangrijks was. Voor haar ook wel, trouwens.

Dit keer werd de deur opnieuw met een klap dichtgeslagen. Nou, ze was er hoor. Ze zette haar zonnebril op haar hoofd, klikte met zo'n automatisch slot het zwarte voertuig op slot en stapte het terrein op. Het was gróót. Echt niet overdreven. Kenley had wel al wat ervaring met wedstrijden, want ze reed al sinds ze kon herinneren en daar waren ook wedstrijden bij komen kijken. Zo groot als deze was het dan nét niet geweest, maar de grootte van de gebouwen en het terrein en de drukte was haar dus wel al bekend. Mensen waren in de weer met hun paarden, groepjes stonden te overleggen en paarden zaten luidruchtig en onrustig te hinniken. Ken keek om d'r heen om te kijken of ze een bekende zag, maar nee. Zelf moest ze misschien ook zo gelijk al wel wat gaan regelen met het hotel, dat was wel zo slim. Of Dean er al was wist ze niet - ze vond het ergens wel jammer dat ze niet met hem mee had kunnen rijden, maar dat was ook wel zo logisch met al die paarden en dingen -, dus ze besloot hem even te bellen. Ze pakte haar witte iPhone uit haar broekzak, tikte zijn nummer in met haar gelakte nagels en wachtte tot hij opnam. Toevallig zag ze hem net achter een gebouw vandaan komen lopen, terwijl hij z'n mobiel net oppakte. Zonder dat hij het doorhad liep ze zijn richting op, want hij stond met zijn rug naar haar toe. Terwijl hij opnam lachte ze op haar typische, vrolijke Kenley-maniertje en sloeg ze haar armen om zijn nek. Surprise. "Ik sta achter jeee." Haha, ze klonk net als een pedo.

[ Note ] Mijn titels sucken 'm x'DDD En ik moet een beetje inkomen met Ken c:}

Onderwerp: Re: Then love until we bleed (Dean) zo feb 09, 2014 9:11 am

_{Het was allemaal echt een hectische boel geweest, maar goed. Het zou zijn vruchten wel afwerpen als ze eindelijk eens konden bewijzen dat het boeltje van Certamente niets was. Behalve Kenley dan, ofcourse, maar dat sprak al voor zich. Het had nog in zijn achterhoofd gezeten om iets flauws uit te halen met de spullen van Certamente, maar dat was al snel weer verdwenen. Want ja, wat zou dat voor nut uithalen? En ze moesten toch samenwerken tijdens deze wedstrijden.. Ugh het idee al. Wie het had verzonnen? De meest domme overheid ever. Dean bedoelde maar; was het niet heel erg clear dat Jade en hij het absoluut niet met elkaar konden vinden? Al was Jade de laatste persoon op de wereld, dan, alsnog, zou hij zelfs niet met haar willen samenwerken. Het was nu dat het eenmaal moest om de eer voor hun land omhoog te houden, maar dat was ook echt het enige wat hem op dit moment tegenhield haar niet te gaan saboteren of ervoor te zorgen dat alles bij haar mislukte. Ergens hoopte hij gewoon dat hij haar op de een of andere manier zo ver kon krijgen dat ze niet eens meer mee wilde doen en terug zou gaan naar Rywale, maar die kans leek hem iets rond de 0,1%. Jammer genoeg.
Eigenlijk had hij het allemaal wel zo’n beetje voor gezien, maar Dean liet dat niet merken; altijd klantvriendelijk blijven. Al was het nogal moeilijk met tien zeurende mensen aan zijn hoofd. Had er nou niemand door dat hij er niet was voor van die kút vragen, maar meer voor het dingen regelen qua staanplaatsen en zo? Maar, oké, al met al was het toch zijn manege met zijn klanten, dus, hij moest niet zeuren en maar net doen of ’t allemaal wel goed ging en hij zo vrolijk was dat de pret niet op kon.

Nadat Dean bij de stallenblokken aan was gekomen om naar Abbervail te gaan kijken bekeek hij ook eens de trotsen van zijn tegenstanders. Geen een leek hem angstaanjagend genoeg, maar dat kwam omdat hij nog van niemand had gehoord voor wie hij op moest passen en wat zijn of haar kwaliteiten waren. Al wist Dean ergens wel dat het allemaal goed zou komen. Te grote ego? Misschien. Maar hij was niet iemand die ook daadwerkelijk zei wat hij daarover dacht, zijn ego was alleen groot in zijn gedachten. Behalve bij Jade maar dat was meer dan logisch, dat was het altijd al geweest tegenover haar. Hij mocht dat popje met haar rode haren écht maar dan ook echt niet. Nadat Dean nog de spullen van Abbervail goed had gedaan zodat hij zeker wist dat de hengst zichzelf niet kon verwonden in zijn stal hier, liep Dean weer het gebouw uit en liep de hoek om. Het deuntje van zijn iPhone weerklonk waardoor hij als reactie daarop met zijn ogen rolde en zuchtte. Vast en zeker weer iemand die het niet kon laten om te zeuren, kon hij op dit moment er echt nog wel bij hebben. Toen hij echter de naam van Kenley op het scherm zag staan verscheen er automatisch een glimlach rondom zijn lippen, waarna hij snel over zijn scherm veegde en dus opnam, zijn iPhone tegen zijn oor aanduwde om zo te luisteren. Maar, niemand reageerde aan de andere kant van de lijn? Godverd-. Het gelach wat hij uit duizenden herkende was achter hem te horen en nog voordat hij zijn ietswat massieve lichaam om kon draaien voelde hij twee armen rondom zijn nek. "Ik sta achter jeee." Het zorgde ervoor dat hij kort grinnikte. Altijd kon Kenley hem weer vrolijk maken en hem gelukkig laten voelen, hoe geërgerd of iets hij zich ook voelde, dat speelde geen rol. “Oh nee! Je bent vééls te sterk, nu kom ik nooit meer los..” Sprak hij op een plagende toon terug en drukte zijn lippen toen eens op haar bovenste hand aangezien haar armen rondom zijn nek lagen.
Dean had zichzelf zachtjes en voorzichtig omgedraaid want hij wilde haar geen pijn doen natuurlijk, had toen zijn handen zachtjes op haar heupen geplaatst en drukte snel een kusje op haar lippen. “Heb je een goede reis gehad Kennie?” Het was iets van een soort gewoonte, dat hij voor haar bijnaampjes bedacht ter plekke of iets dergelijks. “Sorry dat ik je niet heb gevraagd of je met mij mee wilde rijden, ik dacht namelijk dat je met mensen van Certamente ging en.. Ja.” Dat bleek allemaal niet zo te zijn, de mensen van Certamente had hij aan zien komen namelijk en Kenley was daar niet bij geweest. “Ja sorry, er is eigenlijk niet echt een excuus voor, dat weet ik.” Inmiddels waren zijn wangen toch iets wat roder gekleurd en was zijn stem minder zacht geworden; het was gewoon lomp van hem om er niet aan te denken zijn eigen vriendin mee te vragen om hier naartoe te gaan met z’n tweeën. Op de dag van vandaag vroeg hij zichzelf nog steeds wel eens af hoe hij ooit zo goed had kunnen zijn zodat zij voor hem had kunnen vallen. Maar, Dean was er zielsblij mee dat dat ooit was gebeurd, natuurlijk.}

Onderwerp: Re: Then love until we bleed (Dean) di feb 11, 2014 7:05 am

_{Ze hadden echt geluk dat het weer uitgerekend vandaag - en ook de aankomende dagen want dat had ze van tevoren al even gechecked - zo mooi was. Er was echt geen wolkje aan de lucht te zien en dat kwam héél mooi uit met al die paarden die heen en weer moesten en überhaupt gewoon iedereen die zich de hele tijd op het terrein moest bevinden. En geloof haar, dat waren er veel. Het was een drukste van jewelste. Het was dat ze Dean vandaag nog niet gezien had, maar de uitdrukking op zijn gezicht kon ze al raden. Niet dat ze zich wat van de twee aan ging trekken, though. Ze was ondertussen wel gewend aan de eeuwige strijd tussen Dean en Jade. Er was een grote kans, zo ongeveer honderd procent, dat Dean de mensen van Vincere tegen Certamente op ging zetten. Opzich logisch. Andersom zou het ook wel gebeuren. Maar alsnog, ze vond het wel een beetje haar taak om beide groepen in te laten zien dat ze allebei gewoon oké waren. Maarja. Tot nu toe was het echt een onmogelijke zaak, die twee.
Die zekerheid om de geïrriteerde blik op Dean's gezicht te zien kwam goed tot zijn recht toen ze hem dus zag lopen. Kenley grinnikte in zichzelf bij het zien van hem in deze situatie. Hij kon echt ontzettend goed dingen leidden, want het runnen van de manege op zijn leeftijd was hier een bewijs van, maar ze kende hem goed genoeg om te weten dat hij hier behoorlijk gestrest van kon worden. Alsnog was ze er zelf zeker van dat alles goed zou komen - natuurlijk. De last op je schouders hebben om alle paarden en alle andere bijbehorende dingen te regelen was behoorlijk groot, het was ronduit logisch dat hij (en op zeker Jade ook) het druk had en zo. Als die eerste dingen en de aankomsten allemaal goed geregeld waren, zou het gelijk een stuk rustiger worden en was de onderlinge spanning er een beetje vanaf. Het was en bleef een leuks iets namelijk, ondanks dat het wel om iets belangrijks draaide.

"Oh nee! Je bent vééls te sterk, nu kom ik nooit meer los.." Ze moest niet alleen lachen om zijn uitspraak, maar ook om het feit dat zijn blik hiervoor echt dodelijk geërgerd was. "Weet ik, weet ik," antwoordde ze met een opgezette ego - want een ego had ze niet echt. Wel kon ze af en toe wat bot door de hoek komen, maar dat was weer een ander verhaal. Dean had zich ondertussen weten om te draaien, zodat haar armen nog steeds om zijn nek lagen. Er werd een kort kusje op haar lippen gedrukt en vervolgens keek ze hem met een glimlachje aan, terwijl ze haar armen liet zakken. Voordat ze kon antwoordden maakte hij zijn andere zin nog even af. "Sorry dat ik je niet heb gevraagd of je met mij mee wilde rijden, ik dacht namelijk dat je met mensen van Certamente ging en.. Ja." Kenley keek hem even neutraal aan en luisterde, waarna ze hem - positief - afkeurend aankeek. "Dean, net alsof ik niet begrijp dat je het druk hebt. Het is helemaal goed, maak je je daar nou maar niet druk om." Er liep een paard achter haar voorbij waardoor haar aandacht voor een enkele seconde werd afgeleid, om haar groene ogen vervolgens weer op Dean te richtten. Om eerlijk te zijn had ze van de meeste deelnemers geen flauw idee; ze had zich er niet echt in verdiept. Jade had dit waarschijnlijk wel gedaan, en anders Dean wel, dus dat kwam wel goed. "Zo, en hoe gaat het met meneertje-de-wedstrijd-irritatie?" Ze gaf hem plagerig een zacht tikje met de zweep die ze in haar hand had, die had of course niet in haar tas gepast, tegen zijn kont en grinnikte wat schattig en ondeugendjes. "Alle belangrijke dingen al geregeld? Kan ik je nu ergens mee helpen?" De rest van de spullen die ze mee had lagen in de kofferbak van haar auto, dat zou ze later allemaal regelen. Dan zou ze sowieso even naar het hotel gaan, om in te checken in de kamer die ze samen hadden en dan kon ze haar spullen kwijt.}

» Young, wild and free|| Dean