Young, wild and free|| Dean

Met een plof belande zijn rugzak op de bank waarna hij er al snel achteraan viel. De jongen voelde zich belabberd, had het gevoel dat hij echt elk moment van zijn stokje kon gaan als hij er niet snel iets aan deed. Voor een kort moment sloot hij zijn donker kleurige ogen en probeerde zich te ontspannen. Matt probeerde aan de verleiding om wat te snuiven te ontkomen, maar lang duurde het niet voordat hij zich toch overgaf. Verschillende hallucinaties begonnen zich voor zijn netvlies te vormen en hij zweette zich te pletter. Dat waren zo een beetje de bijwerkingen als een verslaafde even geen drugs nam, iets waar hij al gewend aan was geraak. Matt zat namelijk toch al iets langer dan een half jaar aan de drugs waardoor die bijwerkingen bij hem toch iets extremer waren dan diegene die het gevoel nog niet zo lang kenden. Met een lichte kreun kwam de jongen terug overeind en liep slenterend naar een van de kastjes die zich in de woonkamer bevonden, toe. Doordat hij een jaar of twee geleden was weggelopen van huis had hij niet echt heel veel geld waardoor hij zich nog maar net een bescheiden huisje had kunnen permitteren. Wel eentje waarin de kastjes dubbele bodems hadden, anders zou het niet lang duren voordat iemand de lading drugs die hij bezat zou vinden. Het wilde niet zeggen omdat Matt verslaaft was, dat hij niet meer slim kon zijn. Zijn neven kwamen geregeld eens langs om te zien hoe het met hem was en natuurlijk deden ze dan net alsof ze thuis waren waardoor ze altijd wel in de kastjes zaten te neuzen. Als Dean of Jaime erachter zouden komen dat hij verslaaft was, zouden ze er waarschijnlijk alles aan doen om ervoor te zorgen dat hij ermee stopte. Aan de ene kant wilde hij wel stoppen, hoopte hij dat een van de twee hem ooit eens zou betrappen, maar aan de andere kant zorgde de drugs er wel voor dat hij zijn verleden volledig achter zich kon laten en zich voor een kort moment echt vrolijk kon voelen. De meeste mensen die zo’n jeugd als hem gehad hadden, zouden begrijpen dat hij de verleiding van drugs gewoon niet had kunnen weerstaan. Hij had dan ook niet echt zo’n sterk karakter als anderen, was veel sneller te breken dan wie dan ook van zijn familie.

Voorzichtig haalde hij een zakje wit poeder uit de dubbele bodem van het kastje dat recht voor de deur stond en liep terug naar de bank. In een afwezig gebaar gooide hij zijn rugzak de grond op zodat hij wat meer plaats zou hebben en haalde zijn creditcard uit zijn portemonnee. Uiterst zorgvuldig kapte hij wat van het witte poeder over het houten oppervlak van het tafeltje en legde de overschot aan de kant nadat hij het zakje terug gesloten had. Voorzichtig schraapte hij het met de kaart bij elkaar zodat het een lijntje vormde. Zijn bruine kijkers begonnen spontaan te fonkelen terwijl hij de kaart aan de kant legde en zich klaarmaakte om het spul op te snuiven. Het vooruitzicht van het effect dat het spul op hem zou hebben, zorgde ervoor dat zijn ogen terug wat levendiger werden en er een zweem van een glimlach op zijn gezicht verscheen. Zonder verder nog veel tijd te verliezen, snoof de jongen het hele lijntje op waarna hij met de rug van zijn hand onder zijn neus wreef zodat het poeder niet meer op zijn gezicht was en maakte het zichzelf gemakkelijk terwijl hij wachtte op de roes die zou volgen. Al snel begon de jongen zich licht in zijn hoofd te voelen en liet zich ontspannen onderuit zakken. De drugs zorgde ervoor dat zijn zintuigen veel minder scherp werden dan normaal waardoor hij niet gehoord had hoe de voordeur terug in het slot viel nadat er iemand was binnengekomen. Pas toen die persoon recht voor zijn neus stond, werd hij zich bewust van diens aanwezigheid en keek hem met een vage grijns op zijn gezicht aan. Die grijns verstrekte echter even toen hij zijn neef herkende. "Dean, kom erbij zitten." Het feit dat zijn neef hem betrapt had op het gebruiken van drugs kwam helemaal niet in hem op. Natuurlijk was het duidelijk dat hij gebruikt had en anders vertelde het zakje dat nog altijd op tafel lag wel genoeg.