What the hell... [Jaime]

Onderwerp: What the hell... [Jaime] di jul 16, 2013 8:09 am

"Schiet nou eens op, we moeten gaan!" Riep ze richting haar broer, die nog vlug naar binnen moest om wat papieren te halen die ze bij moesten hebben voor de internationale wedstrijd. Geïrriteerd rolde ze met haar ogen en ongeduldig gleden haar ogen naar haar horloge. Al snel verscheen het gezicht van Darren door het raampje van de kantine. Met een blije grimas rond zijn lippen wapperde hij met de papieren. "Ik heb ze!" Jade stak geërgerd haar duim op, om vervolgens in de vrachtwagen te stappen en hem te starten. Ze wilde er eerder dan Dean zijn, dan wist ze tenminste zeker dat hij haar niet zou kunnen saboteren bij het klaarzetten van alle spullen.
Hij zou het haar vast en zeker wel moeilijk gaan maken, daar was geen twijfel over mogelijk. Dean zou alles uit de kast halen om ervoor te zorgen dat er ook maar íets fout zou gaan, vandaar dat ze tegen iedereen had gezegd dat ze hem goed in de gaten moesten houden. Iedereen die van Vincere afkwam trouwens, want zijn klanten waren net zo sluw en stiekem als Dean zelf.
Darren en Liz hadden een uitgebreid gesprek met elkaar, terwijl Jade zich ondertussen opfokte over het feit dat ze samen moest werken met Dean. Dat was nog het ergste van alles.
Al snel reden ze het wedstrijdterrein op, er stonden al enkele trailers, maar er was nog geen spoor van Dean te zien. Met een glimlach zette ze de vrachtwagen stil, zwierde de deur open om vervolgens haar voeten op het asfalt neer te zetten. Kort wierp ze een blik op het terrein. Eerst de paarden maar naar de stal brengen, dan konden ze tot rust komen. Zo vaak gingen ze immers niet op de vrachtwagen.
Het nerveuze gehinnik van de paarden was hoorbaar zodra ze de uitlaatklep opende. Één voor één bracht ze de paarden naar de toegewezen stal, gooide een hoopje hooi onder de voerbak en gaf ze elk een handje brok, wat er voor zou moeten zorgen dat ze wat rustiger werden. Niet dat het veel hielp, want elke keer als ze met een ander paard het stallencomplex inliep was het schelle gehinnik weer hoorbaar. Logisch, het was ook allemaal vreemd voor ze.
Ondertussen stonden alle paarden in hun stal, nu nog alle spullen uitladen en wegleggen, maar misschien was het slimmer om eerst het papierwerk in orde te maken, voordat ze dat vergat. Jade liep het stallencomplex uit en zag dat Darren en Liz al bezig waren met het uitladen van alle spullen, hmm. Ze hielp hen wel eerst, dat papierwerk kon ze ook later doen.

Zuchtend sloot ze de grote zadelkamer af, duwde de sleutel diep in haar zak zodat ze hem zeker niet kwijt zou raken. Darren en Liz besloten naar de kantine te gaan om wat te gaan drinken en Jade volgde hen, niet wetend dat ze de vrachtwagen waar het papierwerk in lag niet had afgesloten.
"Proost op een prachtige wedstrijd!" Riep Darren met zijn blije hoofd, die breed glimlachend zijn glas cola omhoog hield, maar vervolgens teleurgesteld zijn arm liet zakken toen hij geen reactie kreeg. Hij nam een slok van zijn cola en mompelde nog wat onverstaanbaars, waarop Jade even zachtjes grinnikte. Ze kon niet echt zeggen dat ze er heel veel zin in had, aangezien ze wist dat er wel iets fout zou lopen met Dean in de buurt. Niet alleen met Dean, want hij was slim genoeg om het zelf niet te doen, hij zou iemand anders wel de opdracht geven een misselijke streek uit te halen.

& Jaime

OOC; oooh ik moet echt nog even inkomen. Sorry, hoop dat je er iets mee kunt!

Onderwerp: Re: What the hell... [Jaime] wo jul 17, 2013 8:13 am

Grootse roddels over de Vincere manege verspreidden zich altijd uit over het land. Iedereen had wel eens over dit kleine ‘bedrijfje’ gehoord. Maar als er één ding was waar ze om bekend stonden, was het hun ‘klasse’. Om volledig aan alle verwachtingen te voldoen, zouden de deelnemers van Vincere en hun hele huishouden dan ook in stijl op het wedstrijdterrein arriveren, later die dag.
Een privéjet was een halfuur geleden geland op het dichtstbijzijnde vliegveld en de dure auto’s waren haast niet aan te slepen. Zelfs de wedstrijdpaarden werden als echte juweeltjes in prachtige wagens aangevoerd, terwijl ze genoten van de beste zorg.
In één van de voertuigen zat ook de eigenaar van Vincere, Dean, samen met zijn trouwste gezelschap. Al die bekende gezichten… Er was alleen één bekend gezicht afwezig.

Op dat moment vloog Jaime Ryan haast over de verlaten snelweg. De wielen van zijn gitzwarte motor vraten het asfalt terwijl hij vliegensvlug voorbij reed. Voor een weg van zulke goede kwaliteit, was het verrassend uitgestorven om hem heen. Des te meer reden om eens uit te testen waar zijn nieuwste speeltje eigenlijk toe in staat was.
Een gelukzalige glimlach sierde zijn gezicht. Zijn blik was vastgepind op de uitgestrekte horizon. Eindelijk was het zover: na anderhalf jaar eraan gesleuteld te hebben, was zijn eigen motor klaar voor gebruik! En hoe kon hij haar beter uittesten dan haar gewoon op een lange trip mee te nemen?
Maar zelfs als hij zijn voertuig in de garage had moeten laten staan, was het overigens nog niet eens in Jaime’s hoofd opgekomen om net zulk ‘stijlvol ‘ vervoer als anderen van zijn manege te regelen. Net als Dean was hij opgegroeid in een gezin wat nooit een tekort aan geld had gekend, in tegendeel zelfs, maar zijn ouders hadden er speciaal op gelet dat hun zoons met beide benen op de grond bleven. Ook Jaime en zijn broer hadden in hun tienerjaren gewoon een bijbaantje moeten nemen en leerden zo de waarde van geld kennen.
Maar natuurlijk werd op dit moment wel iets meer van Jaime’s jongere broer Dean verwacht, aangezien hij als het ware ‘het gezicht’ van zijn manege was.
Gelukkig had Jaime veel minder te kampen met deze vorm van verantwoordelijkheid. Hij genoot van de anonimiteit dat zijn baan als ‘opzichter’ hem gaf. Hij was één van die mensen die als een onzichtbare kracht achter de coulissen werkten en ervoor zorgden dat de show een succes werd.
Ditmaal was de ‘show’ een internationale wedstrijd. Er stond veel op het spel: eeuwige roem en een flinke financiële prijs. Door de moordende, plaatselijke concurrentie van Certamente waren beide prijzen zeer welkom bij Vincere.
Stiekem had Jaime de rivaliteit tussen beide maneges nooit helemaal begrepen. Zouden ze niet gewoon veel meer kunnen bereiken als ze samenwerkten? Blijkbaar had de Rywaalse regering er precies zo over gedacht nu beide maneges als landsvertegenwoordigers naar dit belangrijke toernooi waren gestuurd. Certamente, Vincere en samenwerken… dat waren drie woorden die totaal niet bij elkaar pasten in één zin, tenzij er ergens ‘niet’ bij geplaatst werd.
Toch kon Jaime niet ontkennen dat deze onderlinge strijd ook zo zijn voordelen had. Het was altijd een goede manier om hem te amuseren; toekijken hoe zogenaamde vijanden elkaar op de meest uiteenlopende, originele manieren proberen uit te schakelen…hoe fasinerend! Door zijn eigen neutraliteit had hij er nog niet aan deelgenomen en voelde Jaime zich meer een toeschouwer. Na deze tocht zou dat echter afgelopen zijn. Dean had hem op het hart gedrukt dat Certamente hoe dan ook onschadelijk gemaakt moest worden. Jaime’s loyaliteit aan de manege was dan niet bijzonder groot, maar niets zou hem ervan kunnen weerhouden zijn jongere broer uit de brand te helpen. James Ryan had immers al genoeg gedaan om hem teleur te stellen – dingen die hij liever wilde vergeten. Het werd tijd dat Jaime zijn familie voor de verandering eens trots zou maken. En als dat inging tegen al zijn principes over eerlijke concurrentie en vriendelijkheid tegen alles en iedereen, dan moest dat maar. Hm…

Een paar uur later lachten verschillende vlaggen in alle kleuren van de regenboog hem toe. Hij herkende er een paar van naburige landen. Anderen waren hem volledig onbekend. Plots bleef zijn blik hangen op de Rywaalse vlag. Trots wapperde het lichtblauwe met wit stuk stof in de wind, alsof het Jaime zo enthousiast begroette. Jaime, die (naar eigen zegge) eigenlijk nooit iets betekenisvol had gedaan in zijn leven, reed met enig ontzag het wedstrijdterrein op. Voor het eerst leek hij ineens deel uit te maken van iets…belangrijks.
Stapvoets reed hij naar de stalling waar zijn eigen trouwe ros zou mogen rustten. Eenmaal bij een vrij plekje aangekomen, bracht hij de motor tot stilstand. In een soepele beweging stapte hij van het ding af, borg zijn helm op in de bak onder het zadel en zette zijn lieveling zorgvuldig op slot.
Juist op dat moment kwam een klein meisje met haar gevlekte veulen voorbij gewandeld.
Jaime’s donkere ogen ontmoetten de hare op het moment dat hij vragend omkeek bij een tikje op zijn schouder.
“C’est très beau.” mompelde ze in vloeiend Frans. [vertaling: het is erg mooi]
Jaime glimlachte haar toe. Iedereen die zijn motor complimenteerde, was in eerste instantie een vriend. “Merci. Elle est très belle aussi.” antwoordde hij met een vriendelijk knikje richting de gezette merrie. “Comment elle s’appelle?” [Bedankt. Zij is ook erg mooi. Hoe heet ze?]
“Plue.” reageerde het meisje met een schattige schittering in haar ogen. “Et il?” met haar kleine vingertje wees ze grinnikend richting Jaime’s voertuig, er duidelijk vanuit gaand dat ze een naam droeg. [Plue. En hij?] Ze was nog maar net uitgesproken, of een luide vrouwenstem schalde over het terrein. Verrast keek het meisje in de richting van de stem. “Oui, oui, maman. J’arrive.” mompelde ze net hard genoeg zodat haar moeder haar ook zou verstaan. [Ja, ja, mam. Ik kom.]
“C’est une ‘elle’ et eh…elle n’a pas encore un nom. Tu sais… tu pouvais bien inventer un nom pour elle. Si tu as inventé un nom, je voudrais savoir, oui?” zei Jaime met een ingehouden lach. [Het is een ‘zij’ en eh…ze heeft nog geen naam. Weet je wat, jij mag wel een naam voor haar verzinnen. Als je een naam verzonnen hebt, wil ik het graag weten/dan hoor ik het graag, oké?]
Het meisje schoot in de lach, maar leek zijn opmerking niet minder serieus te nemen. Ze knikte zelfs zo heftig, dat een blonde krul voor haar gezicht schoof. “Oui! Je serai faire ça, bien sûre! Oh, et je m’appelle Madeline, au fait. Tu?” [Ja! Dat zal ik zeker doen. Oh, en ik heet Madeline trouwens. Jij?]
Glimlachend stak Jaime zijn hand naar haar uit. “Jaime.”
Het meisje wat zich net als Madeline had voorgesteld schudde hem haastig de hand. Het leek erop dat haar moeders geduld snel op zou raken binnenkort. “Ah! Au revoir, uh, Jaime!” [Aha! Tot ziens dan, Jaime!] prevelde ze vlug. Hierna huppelde ze net zo plotseling als ze gekomen was weer weg met het veulentje aan de hand.
Jaime keek haar hoofdschuddend na en grinnikte. Dat was anders dan hij verwacht had. In plaats van vuile blikken van fanatieke concurrenten had hij zojuist een lieve, kleine ruiter ontmoet. Ergens deed ze hem denken aan Jade. De manier waarop ze liefkozend met het dier omging en haar schattige enthousiasme…
Gelijk schrok Jaime van zijn eigen gedachten. In het verleden had hij Jade Everdeen nog maar een paar keer ontmoet. Meestal was de situatie dan niet al te best geweest, aangezien ze elkaars natuurlijke vijanden behoorden te zijn. Toch had hij in haar iets gezien wat hem een ander beeld gaf van Certamente, dan wat de roddels van de rijkeluis gasten op zijn eigen manege hem voorschotelden. Ze bezat eenzelfde soort ongedwongenheid en vriendelijkheid waar Jaime ook veel waarde aan hechtte..
Ach ja, niet dat hij haar nu haatte ofzo, maar het was tevens zeker niet handig dit soort gedachtes erop na te houden. Daarom besloot hij zich maar snel weer te richten op waarvoor hij gekomen was. Met zijn simpele rugzak over één schouder geslagen, begaf de oudste Ryan broer zich richting het domein van Vincere. Maar onderweg trok iets zijn aandacht. Als je het over de duivel hebt…
Op het moment dat hij een grote vrachtwagen voorbij ging, stapten daar de twee Everdeen zusjes en hun broer uit. Vanaf een afstandje sloeg Jaime hen gade. Door zich half achter een schuurtje op te stellen, zouden zij hem niet makkelijk kunnen zien.
De vrachtwagen werd geopend en alle paarden werden één voor één naar de stallen gebracht. Hm, dat zou Dean leuk vinden… Nee, zijn broer zou het vast niet kunnen waarderen dat Certamente hier eerder was gearriveerd en nude kans had de mooiere plekjes in de stallen en misschien wel het hotel in te pikken. Hoewel de meeste Vincere gasten wel even konden zwaaien met wat groene flappen om toch voor elkaar te krijgen wat ze wilden. Wie geld heeft, heeft de macht, zeiden ze immers weleens.

Pas toen de Everdeens uit het zicht waren verdwenen, kwam Jaime weer tevoorschijn. Er was even geen andere weg naar het hotel dan deze, dus had hij strategisch afgewacht. Eigenlijk had hij gewoon nog geen zin in drama. Een directe confrontatie met ‘de anderen’ zou daarom nu een stomme zet zijn.
In een rustig tempo struinde Jaime langs de vrachtwagen. Hij had niet in de gaten hoe juist op dat moment een snelle schim achter hem vandaan schoot, de wagen indook en er weer met een stapel papierwerk uitkwam. De luide klap van een dichtslaande vrachtwagendeur deed hem echter verbaasd achterom kijken. Nog net zag hij een silhouet achter een gebouw verdwijnen. Stilletjes vroeg Jaime zich af waar dat voor geweest zou kunnen zijn, toen hij de deur van de kantine weer hoorde opengaan. Oh fijn, en daar was dus alsnog de confrontatie..
Echter besefte de jongeman op dit moment nog niet hoe beroerd hij er door het voorval met de schim voor stond.

Onderwerp: Re: What the hell... [Jaime] do jul 18, 2013 5:51 am

Waar maakte ze haarzelf eigenlijk druk om. Dat was nou precies wat Dean wilde, maar het grappige was dat als hij het voor haar zou verpesten, hij het automatisch ook voor zichzelf verpestte. Ze moesten immers samenwerken. Hoe ze er ooit op waren gekomen mocht joost weten, ten eerste waren het twee héél verschillende maneges met hele andere doelen en ten tweede wist iedereen dat Dean en Jade een bloedhekel aan elkaar hadden. Dat samenwerken zou dus niet zo soepel gaan verlopen.
Jade sloeg haar drinken in één keer naar achter, zette het glas vervolgens nukkig op de eikenhouten tafel. Haar ogen gleden naar het raam. Tot haar verbazing zag ze dat er iemand gearriveerd was, wie wist ze niet, maar ze wist zeker dat die motor er nog niet stond toen ze hier aankwam. Waarschijnlijk niemand van Vincere, althans, dat hoopte ze. Nu kon ze alles nog rustig aan doen, altijd als Dean in de buurt was voelde ze zich zo verschrikkelijk opgejaagd. Alsof ze alles zo snel mogelijk af moest handelen, zodat hij haar niet meer in de weg kon zitten.
Jade's blik zocht die van Darren. "Wil je even de papieren uit de vrachtwagen halen? Kunnen we die alvast laten ondertekenen." Darren sprong van zijn stoel af en verdween al snel naar buiten. Gestrest tikte ze met haar nagels op de rand van de tafel.
Het was maar net goed dat ze eerder was. Ondertussen was bijna alles klaar en haar paarden hadden de beste plekken in de stal. Ze had de grootste zadelkamer uitgekozen, ondanks dat ze niet zoveel plek nodig gehad, gewoon om Dean te stangen. Tja. Eigen schuld. Had hij maar eerder moeten komen, ze had wel verwacht dat hij de beste plekken al had opgeëist. Jade schoof haar stoel tegen de tafel zodra ze opgestaan was, zodat ze de vrachtwagen aan de kant kon gaan zetten, aangezien hij nu erg dicht bij het stallencomplex stond. Dean's juweeltjes moesten er natuurlijk wel doorkunnen! Alleen het idee dat het hier dadelijk zwart zag van de rijkeluis mensen maakte haar al ziek.
Ze duwde een rode pluk achter haar oor, liep vervolgens via de klapdeuren naar buiten, richting de vrachtwagen. Jade trok haar wenkbrauwen voor een seconde op toen ze iemand zag staan, naar haar idee iets te dicht bij haar vrachtwagen. Ze kuchte even, liep wat dichterbij en zag uiteindelijk dat het Jaime was, de oudere broer van Dean, die ze al een aantal keer had ontmoet. Leuke jongen, het tegenovergestelde van zijn broertje. "Jaime." Klonk haar honingzoete stem. Een glimlach krulde haar mondhoeken omhoog. "Is er iets?" Ze doelde op het feit dat hij zo dicht bij de vrachtwagen stond.
Ondertussen was het al laat in de middag en het verbaasde Jade steeds meer dat haar concurrent nog steeds niet gearriveerd was. Geen probleem voor haar, hoefde zij zich nergens druk over te maken. "Ik ben verbaasd dat je broertje er nog niet is. Had wel verwacht dat hij de beste plekken op zou eisen." Na haar woorden beet ze even op haar lip, om een grinnik te kunnen onderdrukken. Dan had hij nu mooi pech, want die waren al voor Jade.
Jade leunde tegen de zwart gekleurde vrachtwagen aan. Haar ogen wendde geen seconde van die van Jaime af. Ergens had ze het idee dat hij haar toch niet zou saboteren, ze had het idee dat hij haar wel mocht. Althans, zij hem wel. Ze hadden elkaar een paar keer ontmoet en toen had ze toch wel de indruk gekregen dat ze elkaar redelijk goed lagen.
Ook Darren en Liz hadden de kantine verlaten, maar hielden zich meer bezig met de paarden dan met iets anders. Dat was maar goed ook, want het was Jade's opdracht om te zorgen dat er niks fout ging. Haar broertje en zusje zouden voor de paarden zorgen, Jade zorgde dat alles wat daarnaast gedaan moest worden gedaan werd. "Leuk om je te zien, trouwens. Alweer een tijdje geleden." Voegde ze er later nog aan toe. Het bleef toch raar hoe twee bloedverwanten zó verschillend konden zijn, want met Jaime kon ze best goed opschieten, terwijl ze zijn broer absoluut niet uit kon staan.

Onderwerp: Re: What the hell... [Jaime] vr jul 19, 2013 10:19 am

Jaime schrok op uit zijn gedachten over de vreemde schim, door een lieve stem achter hem. Vrijwel direct verscheen er een zonnige glimlach rond zijn lippen bij het herkennen van de eigenaar ervan. “Jade.” zei hij op zijn beurt vrolijk terwijl hij zich naar het roodharige meisje toedraaide. Even trok hij verbaasd een wenkbrauw op bij haar vraag. Zou hij haar vertellen over de ‘inbreker’?
Hm, nèh, dat was misschien niet zo’n goed idee. Bovendien had hij het zich toch vast verbeeld. De man (of vrouw) was immers in geen velden of wegen meer te bekennen.
“Nee, hoor.” antwoordde hij daarom vlug. “Ik was gewoon even je vervoer aan het bewonderen.” loog hij met een grijnsje om het niet te serieus te laten overkomen.
"Ik ben verbaasd dat je broertje er nog niet is. Had wel verwacht dat hij de beste plekken op zou eisen." prevelde Jade plotseling, waardoor Jaime’s lach alleen maar breder werd. Kleine kuiltjes stonden in zijn wangen. Even ging hij met een hand door zijn haar. “Dean is gewoon chique laat.” zei hij uiteindelijk met een schouderophaling. Hijzelf deed geen moeite een grinnik in te houden. “Je weet wel… Zo’n trend van mensen met teveel geld om belangrijk over te komen.” Hij dacht een ogenblik na. “Al zal het bij mijn broertje vooral aan het feit liggen dat alles en iedereen constant zijn aandacht opeist. Alle heren en dames van stand moeten namelijk per se de eigen paarden meebrengen, op hun eigen manieren.” verzuchtte Jaime vervolgens licht spottend en knikte richting de vrachtwagen. “Dit is een veel praktischere oplossing als je het mij vraagt, maar ja… Ik vrees dat ik er weinig over te zeggen heb.” Gelijk na zijn woorden maakte hij kort een luchtig gebaar om aan te geven dat hij dat laatste helemaal niet erg vond. Hij wist niet precies waarom, maar op de één of andere manier voelde hij zich wel op zijn gemak bij Jade. Eigenlijk was hij sowieso een behoorlijke allemansvriend en maakte hij zelden ruzie. Toch vond hij het ook nu totaal geen probleem om met de rivaal van zijn broer en manege te kletsen. Dean helpen op zijn sabotage-manier zou nog wel een keer komen. Jaime stond er eventueel open voor als het echt niet anders kon, maar dan alleen als Dean het persoonlijk van hem zou vragen. Zelf kon hij zich eigenlijk niet eens voorstellen dat hij problemen met de Everdeens had. Ze kwamen nogal relaxed en vooral vriendelijk op hem over. Veel beter dan die hautaine zakenlui van Vincere die altijd met hun neuzen hoog in de lucht gestoken voorbij marcheerden alsof zij alles in hun omgeving de baas waren.
"Leuk om je te zien, trouwens. Alweer een tijdje geleden." zei Jade op een gegeven moment.
“Hm, hm.” Jaime knikte en ging naast haar met één schouder tegen de vrachtwagen aanleunen. Plotseling boog hij zich wat voorover zodat zijn lippen vlakbij haar oor hingen. “En? Heb je me gemist?” fluisterde hij erachteraan. Enige geamuseerdheid was bijna niet uit zijn stem weg te denken. Jaime was een wandelende flirt, waardoor dit soort zinnen er altijd zomaar en zonder blikken of blozen bij hem uitkwamen. Gelukkig wist hij dat Jade dat waarschijnlijk wel van hem zou kunnen hebben. En er was niks leukers om de tijd te doden voordat zijn team hier was dan met een leuk meisje op deze manier wat te…praten. Tja, natuurlijke vijanden of niet…hij was niet blind. Jade was gewoon knap en aardig. Punt. Hij schoot bijna in de lach door zijn eigen gedachtes. Zelfs als Dean niet eens in de buurt was voelde hij zich verplicht zich te verontschuldigen tegenover hem.
Alsof er net niks bijzonders gebeurd was, trok Jaime zich al snel weer terug en ging recht staan. “Heb je hulp nodig trouwens? We moeten tenslotte samenwerken, geloof ik.” mompelde hij daarop. Met een zacht lachje tikte hij Jade op het puntje van haar neus. “Dus wel lief met elkaar spelen strakjes, hm? Ik heb geen zin om de hele tijd weer als een scheidsrechter tussen jou en die bloedverwant van me te moeten instaan.” vervolgde hij met een melodramatische zucht als een echte vader van twee ruziënde kinderen. Even liet hij een aanstekelijk lachje horen.

Juist op dat moment werden via de andere kant van de vrachtwagen nieuwe papieren op het dashboard van het voertuig gelegd, alsof ze daar altijd al hadden gelegen. Ze leken haast exact op de papieren die er eerst waren geweest, maar niets was minder waar…

“We kunnen alvast inchecken bij het hotel voor onze maneges bijvoorbeeld.” Was Jaime’s voorstel. Hij leek de nabije verandering haast wel aan te voelen. “Ik geloof dat jij alle formulieren hebt meegekregen voor het complete Rywaalse team namelijk - waar Dean overigens héél blij mee is…” Grinnikend bood hij haar hierna zijn arm aan om aan te geven dat ze samen naar de receptie van het hotel konden gaan als Jade dat ook zag zitten. Het was bedoeld als een soort verzoeningsgebaar. Iets waar ze er hoogstwaarschijnlijk nog wel meer van nodig hadden in de toekomst… Hoe kon dit ook goed aflopen.
Intussen deed Jaime maar gewoon zijn uiterste best om alles nog zo soepel mogelijk te laten verlopen. Wie weet kwam hier wel een goede vriendschap uit voort tussen beide maneges. Een grotere haat kon er in ieder geval toch niet komen. Pff…

Onderwerp: Re: What the hell... [Jaime] do jul 25, 2013 8:36 am

"Mooi hé?" Trost klopte ze met haar hand op de zwarte vrachtwagen. Ze moest toch wel bekennen dat ze echt heel erg blij was dat ze eindelijk een vrachtwagen had, dat telkens op en neer rijden met de trailer was ook niks. Dit was ook niet zo stressvol voor de paarden, ze stonden er met meerdere in en ze hadden meer ruimte dan bij een trailer. Het had even geduurd, maar eindelijk had ze er genoeg geld voor. Hij moest alleen nog een keer opnieuw gespoten worden, maar Darren had haar beloofd dat hij eraan zou beginnen als de wedstrijden afgelopen waren en alles achter de rug was. Nu had hij daar overigens ook geen tijd voor, aangezien hij voor de paarden moest zorgen.
De volgende woorden van Jaime lieten haar even kort grinniken. Ze kon uit zijn woorden opmaken dat ook Jaime niet zo dol was op de mensen die op Vincere rondhingen, maar ze begreep hem helemaal. "Ik snap niet hoe je het volhoudt om zolang door zulk soort mensen omringd te zijn. Ik zou stapelgek worden." Ze vond het toch knap hoe hij het deed, Jade vond het al erg genoeg dat ze er straks een tijdje mee samen moest werken, terwijl Jaime er elke dag, het hele jaar door mee te maken had. Pff, ze moest er niet aan denken.
Jaime bracht zijn lippen langs haar oor, waardoor er meteen een brede glimlach rond haar lippen ontstond. Zijn woorden zorgde ervoor dat ze even plagend haar wenkbrauwen ophaalde. Twijfelend keek ze hem aan. "Hmm.. Misschien.. Een beetje." Na haar woorden beet ze even kort op haar lip, om vervolgens haar blik weer op Jaime te richtten. Echt heel verbaasd was ze niet toen Jaime vroeg of ze hulp nodig had, ze waren immers 'vrienden', toch? Ze had immers niet echt het idee dat Jaime een hekel aan haar had.
Jade schudde haar hoofd. "Nee, alles is al gedaan. Toch bedankt." Jade krulde haar mondhoeken omhoog. Er was tenminste één iemand van Vincere die haar wilde helpen, dat was al heel wat. "Ik en Dean spelen altijd lief samen, dus maak je geen zorgen." Toen ze uitgesproken was verscheen er een sarcastische glimlach op haar gezicht. Jade zou ook echt wel vriendelijk zijn tegen Dean, zolang hij dat ook tegen haar was. Waarom zou ze het haarzelf moeilijk gaan maken? Wanneer ze het Dean moeilijk maakte, maakte ze het haarzelf automatisch ook moeilijk. Overigens had ze helemaal geen zin om energie in die gast te stoppen, dat was hij het niet waard.
Bij het voorstel van Jaime knikte ze. Dat was misschien wel een goed idee, voordat ze dat vergat en iemand met de papieren ging rommelen. "Dat geloof ik graag." Antwoordde ze, toen Jaime zei dat Dean erg blij was met het feit dat alle papieren in haar handen lagen. Ze was wel heel erg in het voordeel moest ze toegeven. Jade pakte de papieren uit de vrachtwagen, stak haar arm door die van hem om vervolgens richting het hotel te wandelen. Ergens was ze toch wel blij dat Jaime er was, misschien had ze hem tóch wel gemist. Ze was immers erg blij om hem weer te zien en om eerlijk te zijn had ze af en toe wel aan hem gedacht in de tijd dat ze hem niet gezien had. Jade schudde even haar hoofd, zette haar gedachten aan de kant. Niet de tijd om daar nu over na te denken.
Al snel kwam het hotel in zicht en eenmaal bij de deur liet ze Jaime los, om vervolgens richting de balie te lopen. Jade legde de papieren op de balie, zonder ze nog te controleren. Ze ging er immers van uit dat alles goed was. De vrouw van de balie nam de papieren mee om alle sleutels van de hotelkamers in orde te maken en te kijken wie bij wie sliep. Ongeduldig zuchtte ze een enkele keer, maar na enkele minuten verscheen de vrouw weer. "Bedankt." Jade knikte een keer om haar lichaam vervolgens richting Jaime te draaien. Haar ogen gleden even over de lijst. Met volle verbazing zochten haar ogen die van Jaime. "Ehh.." Jade hield de lijst onder zijn neus. Haar vinger wees naar hun namen. "Volgensmij is er iets fout gegaan." Jade wist heel zeker dat ze Jaime niet bij haar in de kamer had geplaatst. Had er dan iemand met de papieren zitten rommelen? Nadat ze het Jaime had laten lezen keek ze zelf nog een keer goed. Om het allemaal nog een tikkeltje erger te maken, stond er ook nog eens achter dat ze in de bruidssuite zaten. Alleen dat maakte het al ongemakkelijk.
Voor de zekerheid keek ze de papieren nog even door, om zeker te weten of het een fout was of niet. Tot haar verbazing stond óók op de papieren dat ze met Jaime in één kamer sliep. Er was dus duidelijk met de papieren gerommeld en dat terwijl de klanten van Vincere nog niet eens aanwezig waren. "Heb je toevallig gezien of er iemand aan onze papieren heeft gezeten?" Afwachtend keek ze Jaime aan.

» James 'Jaime' Ryan