Sweat and sand [Sepje en een charsel van Tess]

Een warme, maar stevige wind joeg door de woestijn. Tussen rotsen door en over zandheuvels heen, die wellicht ooit als steen waren begonnen maar waar keer op keer zand tegenop was gewaaid, zand dat nu als flexibel schuurpapier door de lucht werd geblazen bij een beetje een stevige windvlaag.
En toch was hij zinderend, de hitte.
En toch had September besloten te gaan lopen. Met een enorme rugzak op zijn gespierde rug sjokte hij door het zand. Om zijn voorhoofd had hij een inmiddels meer bruin dan witte bandana geknoopt en het zweet liep in straaltjes van zijn geconcentreerde gelaat.
Hij was normaal niet zo'n wandelaar, maar what the heck; hij had het nodig, even lekker tot rust komen op een actieve manier.
Langzaam vorderde hij, tegen een hoge heuvel op, waar bovenop een paar rotsen uitstaken.
Het zand was overal. Rond zijn oogleden, in de plooien van zijn huid en kleren en tussen zijn kiezen; hij ontkwam er niet aan. Met de rug van zijn hand wiste hij zweet van zijn voorhoofd.
Nog een paar meter. Zijn spieren protesteerden; hij was ook al een poosje onderweg. Toch zette hij door; bovenop zou hij een half uurtje uitrusten.
Eindelijk. Hij liet de rugzak op de grond glijden en plofte in het zand. Uit de rugzak haalde hij een tweeliter fles water waar hij een aantal grote teugen van nam. Een druppel gleed langs zijn kin en hij sloot zijn ogen even. God, wat lekker.
Hij borg de fles met tegenzin weer op en pakte wat te eten terwijl hij rondkeek. Er veel zag hij door zijn toegeknepen ogen niet, maar het uitzicht bleef mooi.
Zijn broodje was minder mooi. Binnen een minuut gezandstraald, om precies te zijn en zijn gezicht vertrok even toen het weer knerpte tussen zijn kiezen. Ach, het was zijn eigen keus; hij moest niet miepen.
Echter, verbeeldde hij het zich, of zette de wind aan? Voor een keer was hij een verstandig geweest en had hij weersinformatie ingewonnen voor hij ging, maar ze hadden hem verzekerd dat het rustig zou blijven. Nu was dat met die wind al niet echt het geval, maar het weer leek nu alleen nog maar te verslechteren.
September aarzelde. Teruggaan of afwachten? Als hij in zwaar weer zou komen was hij nog niet jarig, maar het zou ook gekkenwerk zijn om zonder te rusten dat eind weer terug te gaan.
Hij besloot het even aan te kijken; waarschijnlijk waaide het zo weer over. Hoopte hij. Hij draaide zich wat om zodat hij in ieder geval met zijn rug naar de wind zat, al hielp het niet zo heel erg veel, zodat hij uiteindelijk met zijn spullen beneden ging zitten voor meer beschutting, wat aardig wat meer effect had. Had hij hier dat fucking broodje maar opgegeten.
Hij grijnsde bij zichzelf; kreeg hij weer voor elkaar hoor, ging hij de natuur eens in, zandstorm. Waarschijnlijk kwam het omdat hij geen flauw idee had hoe heftig zandstormen konden worden, maar hij vond de situatie eerder ironisch dan beangstigend, als hij eerlijk was.

Flutpost, sorry :C