Life isn't a game

Onderwerp: Life isn't a game wo jul 17, 2013 10:18 pm

Sunset liep rustig richting het oosten. Haar blonde haar had ze in een staart gebonden en ze liep nu naar het bos. Eenmaal daar klom ze een boom in en bleef daar een tijdje zitten. Ze was ontspannen, tot ze bekende stemmen hoorde. "Ik weet zeker dat ik haar hier heb zien lopen," hoorde ze een jongens stem. "Ik hoop het maar voor je, ik ga hier niet voor mijn plezier heen, vriend" dat was duidelijk de stem van Jess. Jess was een pestkop van haar oude school. Hij woonde helaas nog bij haar in de buurt en samen met een paar vrienden vond hij het leuk om haar in elkaar te trappen en te slaan. Sunset hield haar adem in toen de groep dichterbij haar kwam. Jess stopte onder haar boom en keek toen omhoog, recht in haar ogen. "Aha, daar is ze al" zei hij met een grijns op zijn gezicht.

-Open voor iedereen-

Onderwerp: Re: Life isn't a game do jul 18, 2013 6:08 am

“Waarom maken we geen kampvuur vanavond?” herhaalde Jaime zijn eigen woorden van eerder die dag op spottende toon. “Dat is een goed idee om meer klanten te lokken.” Hij snoof. “Ja, wat een goed idee…” Met een zucht hief hij de bijl over zijn ene schouder. Aangezien er zoveel nieuwe gasten waren gekomen, had Dean het niet over zijn hart kunnen verkrijgen om zijn werknemers ook nog eens naar het bos te sturen om hout te hakken voor het kampvuur.
“Ze zullen straks al druk genoeg zijn met de nieuwelingen wegwijs maken, stallen schoonmaken, dingen repareren…” galmde Deans stem in zijn hoofd. Helaas had 'meneer D. Ryan' er minder moeite mee gehad zijn bloedeigen broer nog meer werk te bezorgen. En daar liep Jaime nu: moederziel alleen, met een speciale bak op zijn rug gebonden om al het hout te kunnen dragen en een bijl in zijn hand als gereedschap. De leren banden schuurden langs zijn brede schouders. Goed, het moest maar.

Eenmaal in het dichte bos aangekomen, ging Jaime gelijk aan de slag. “Ik spijt me zeer.” prevelde hij een vlugge verontschuldiging terwijl hij de bijl met een klap de eerste de beste boom insloeg. Dynamische geluiden verspreidden zich al snel door de naaste omgeving.
BAM! Krak. BAM! Krak. BAM! Krak. BAM! Krak..Kra- “Nee, nee, val maar even de andere kant op…whaaaa!” BAAAM!
In een klein halfuur begon zijn bijzondere tas al aardig vol te raken.

Uiteindelijk liet Jaime de goed gevulde bak en de bijl met een plof op de bebladerde grond vallen. Zo, hij had wel een pauze verdiend. Met de rug van zijn rechterhand veegde hij het zweet van zijn voorhoofd. Enkele, eigenwijze plukken haar plakten aan zijn gezicht en gaven hem een bijna ondeugende, jongensachtige uitstraling. Het voorbeeld van zijn gereedschap volgend, liet Jaime zichzelf ook op de grond zakken. Een tevreden zucht rolde langs zijn lippen op het moment dat zijn rug tegen een stam van een boom rustte (welke niet het slachtoffer was geworden van Jaime's brutaliteit). Zijn achterhoofd leunde tegen het schors. Even overwoog de oudste Ryan broer zijn ogen te sluiten, maar juist in dezelfde minuut verstoorden onbekende klanken het geluid van de stilte om hem heen. Vanuit zijn ooghoeken staarde Jaime naar de schimmen in de verte, de onruststokers. In de silhouetten herkende hij verschillende jongens die onder aan één van de bomen bleven staan. Wat waren ze daar aan het doen? schoot het door zijn hoofd. Ze leken nogal geïntrigeerd naar boven te kijken, alsof zich daar een wel heel bijzondere eekhoorn in moest bevinden. Verbaasd trok Jaime één wenkbrauw op, terwijl zijn donkere ogen op het gebeuren in de verte vastgepind bleven. Hm…

Ik kon het toch niet laten.. tooth

Onderwerp: Re: Life isn't a game di aug 06, 2013 9:06 pm

Ineens hoorde het blonde meisje niet ver naast een enorme klap, met gekraak dat erop volgde. Geschrokken keek ze opzij, maar bleef de groep jongens aan de voet van de boom in de gaten houden. In de verte zag ze een jongen die met zijn bijl in de boom aan het in hakken was. Geamuseerd keek ze toe en zag dat de boom wankelde en toen recht naar de jongen toe viel. Een glimlach kon ze niet onderdrukken. Je moest ook niet spotten met de natuur. Maar de jongen was op tijd opzij gesprongen en zat nu tegen de stam aan. Toen hij de groep jongens onder haar boom zag, zag Sunset hem kijken. Waarschijnlijk begreep hij niet wat ze deden. Ze richtte haar blik weer naar beneden en zag tot haar schrik dat Jess in de boom geklommen was. Hij was al bijna bij haar voet! Snel pakte ze de tak boven haar en trok zich op. De takken waren nog sterk genoeg, maar het zou niet lang duren voordat of zij, of Jess naar beneden zou vallen. En als haar dat te wachten stond kon ze zich maar beter zo snel mogelijk uit de voeten maken. "Ach Sunset, waarom kon je niet iets langer afgeleid blijven? Ik had je bijna," gromde Jess. Ja, dat is ook net het probleem, zei ze in gedachten. Maar ze sprak het niet uit, omdat ze wist dat daar een klap op zou volgen. De reden dat de jongens haar zo treiterden? Dat wist ze niet, het was al vanaf haar basisschool. Ze had geen vriendinnen gehad, dat had haar tot een makkelijk slachtoffer gemaakt. Helaas.